Broken Skies

Disyembre na naman. Tulad ng dati, may lamlam ang pagtingin ko sa okasyong ito. Hindi kayang punan ng lamig ng gabi ang kirot sa puso kong sugatan. Madalas nakatingin ako sa karimlan ng gabi, pilit inaapuhap ang sagitsig ng bulalakaw sa himpapawid. Kahit papaano, umaasa ako na malalampasan ko din ang mga alalahaning pilit nagpapasikip ng aking dibdib.

I saw an old friend of our todayShe asked about you and I didn't quite know what to sayHeard you've been makin' the rounds round hereWhile I've been tryin' to make the tears disappear

Bakit naman kasi pumailanlang pa ang awiting yun ng makita ko ang isang malapit na kaibigan. Kumusta na kayo? Mainit ang pagkikitang iyon pero pinalamig ng katanungan ni Bessy. Sa lahat ng mg tanong  ito ang mahirap sagutin.  Hindi kayang itago ng   ano mang ngiti o pagkukunwari .Okey na naman. Okey ba talaga? Umiwas ako. Ano pasalubong mo sa akin, friend, tanong ko? Galing sa Japan si Bessy. Madami friend. Salamat,   nailigaw ko sumandali ang tanong niya. Pumunta kami sa isang Coffee Shop. Siguro kailangan ko ng mainit na kape para masabi sa kaibigan ko ang lahat.

Ano ba talaga ang nangyari? Hindi na ako makaiwas. Una idinaan ko sa biro ang mga sagot ko. Akala ko Bes, I will be laid down in a bed of roses. Yun pala bed of thorns. Tawanan. Hayaan mo siya friend darating din ang araw, maaayos din ang lahat. Sana nga ganoon kadali ayusin ang lahat. Para bang computer na pwede namang palagyan ng anti-virus or ireformat. Pero hindi, ang mga relasyon, kapag nasira, mabuo man may lamat pa rin. 

Now I'm almost over youI've almost shook these bluesSo when you come back around.After painting the town you'll see That I'm almost over you

Naghiwalay kami ng kaibigan ko medyo maluwag na ang kalooban ko.Siguro dahil, may napagsabihan na ako ng mga hinanakit, mga bottled-up emotions na nakakulong sa puso ko. Masarap ngang umibig, pero hindi naman ganoon ang reyalidad ng buhay. Hindi lahat ng love story ang ending ay "and they lived happily ever after." Siguro nga nabulagan lang ako ng makita ang isang pag-ibig na akala ko, yun na ang una at huli.Ngunit hindi naman pala ganoon kadali. Sa totoong relasyon pala, may mga hindi pagkakaunawaan, maraming mga  gusto pero hindi pwede. Maraming hinahangad  pero hindi mapunan. Maraming tanong, pero  walang kasagutan. 

You're such a sly one with your cold, cold heartFor you leavin' come easy but it tore me apartTime heals all wounds they say and I should know'Cause it seems like forever but I'm lettin' you go

Pinilit kong pulutin ang pirapirasong pangarap na nasira dahil sa isang maling pag-big. Kahit paano, may mga aral na man akong napulot. Minsan ang taong akala natin mag-aalaga, magmamahal, ay siya palang unang didilig ng lason upang mamatay ang pag-ibig na umuusbong. 

Now I'm almost over youI've almost shook these bluesSo when you come back around. After painting the town you'll see That I'm almost over you

Hi. Pinilit kung apuhapin kung sino ang nag-hi. Do you know me? High school friend. Parang ayaw kung maniwala. First Crush. Hindi naman. Can I offer you a cup of coffee? Okey lang. Parang may kumislot at tumibok. Not at this time. Ayoko muna. Just mending a broken heart. Ang pag-ibig daw dumarating when we least expect it. Maaring sa maling pagkakataon pero sa tamang tao. O sa tamang tao pero mali naman ang pagkakataon. Ang mahalaga, naranasan nating umibig, magmahal at maloko. Ang masaya dun, hindi tayo itanali ng maling pag-ibig sa maling pagkakataon. Ang mahalaga, natuto tayong tumayo at muling mangarap magmahal.

I can forgive you and soon I'll forget all my shattered dreamsYou took the love that you wanted and left me the misery

Duguan man ang puso ko at lugmok sa kasiphayuang idinulot ng maling pag-ibig.Muli babangon ako. Dahil alam ko, ang sakit na dulot ng maling pag-ibig ay gagaling din. Dahil ang puso natuturuan ding magmahal muli. Dahil ang nakaraan ay para lamang mga sagitsit ng bulalakaw sa hatinggabi. Sa una'y maliwanag ngunit unti-unti nawawala at kinakain ng dilim . Dahil sa bawat unos na dumaan, may umaga pa rin na darating na mas maliwanag at mas malinaw. Bukas magliliwanag na ang mga ulap. Tomorrow, there will be no broken skies. 

Now I'm almost over youI've almost shook these bluesSo when you come back aroundAfter painting the town you'll see That I'm almost over you

*Wakas1*

A Love Story Made In Heaven

 (http://www.guardian.co.uk/culture/gallery/2011/feb/13/ten-best-love-stories-in-pictures#/?picture=371617689&index=6)

Heto na naman. Habang pumapailanlang ang kantang “It takes too, long” to learn to live alone, biglang naging emo mode ako. Nag-iisa ko sa apat na sulok ng aking paraiso, kung paraisong ngang matatawag ang aking kuarto. Dito sa apat na sulok  ng kuadradong pook nakakahugot ako ng mga bagong ideya sa pagsusulat.  Ayon nga naging  titulo tuloy a love story made in heaven.

Ang pag-ibig ba sa langit pa nagmula, o ginawa mula sa langit?  May kasabihan na ang  makakasama daw natin habang buhay ay nakatakda. Kung baga,  ang bawat isa pala ay may kapartner na sa libro ng nasa itaas. Kung baga, kahit ano ang gawin natin, matatagpuan natin ang taong makakasama natin  na tatahak sa masalimuot, mabako, mahabang daan ng buhay.

Heto ang isang madamdaming sinulat ng isang pusong umiibig : “Two souls with but a single thought, two hearts that beat as one - Love is not by our choice, but by our fate.” Ang tunay na pag-ibig daw ay dumarating ng hindi inaasahan. Dumarating sa tamang panahon, sa tamang pagkakataon, at sa tamang tao (Basta ba walang tama sa isip yun makakapartner mo!!).  Sa mga panahong dumarating ang mga unos ng buhay, mayroong isang tao na sasagip sa atin ng hindi natin inaasahan. Ang taong iyon ang siyang magpapalaya sa atin sa tanikala ng isang madilim na kahapon.

"In a world that's full of suffering, he/she's the breath of air, and a sign that life's still fair."
Written in the stars, Yes it was plain to see yes it was meant to be, yes this is "Destiny". True love is destined. True love is a gift, because true love is a love "Made in Heaven". (http://forum.smallworlds.com/showthread.php?t=109870).

Alam ko sa mga pusong bata pa sa pagmamahal, maraming kahulugan ang pag-ibig. Pero tama nga na dapat hindi mo yun hanapin, dahil kusa siyang darating. Tulad ng isang mag-nanakaw sa gabi, hindi mo inaasahan. Eh paano naman kung tumatanda ka na at kahit isang galong Vaseline cream na ang ginagamit mo ay patuloy pa rin ng pangungulubot ng iyong balat? Maghihintay ka pa rin ba, o magdarasal sa Diyos na kahit sinong unang dumating, siya na yun. Hindi bale na lang na hindi kagandahan, at may kaliskis ang balat, pwede na rin. Sabi nga ng kaibigan kong babae,  noong edad bente daw siya, marami siyang qualifications: guapo, makisig, may kotse, may hanapbuhay.  Noong  trenta na siya kahit makisig  at may hanapbuhay na lang. Noong mag 40 na siya, basta lalaki lang kahit siya na ang bumuhay, basta may makasama lang. Sabi nga niya, kapag may ikinakasal daw hindi niya tinatapos. Sa kalagitnaan daw ng kasal umuuwi na siya at humaharap sa salamin. Ang tanong niya sa mahiwagang salamin, bakit daw ang lahat ng kaibigan niya ikinasal na, siya na lang ang hindi? Hanggang ngayon, umaasa pa rin siya na  nakatapak ang paa sa lupa at nakatingala sa langit: Oh God please give me a lover.

Ang kabiguan daw ay parang mga bagyo sa tag-init.  Ang lahat daw ay  nagiging maganda kapag lumipas na.  Sa ganang akin, ang pag-ibig ay hindi naman gawa mula sa langit, ito ay kusang bumubukal, umuusbong, yumayabong at namumunga mula sa puso natin. Ang mahalaga, kapag umibig tayo,  natututo tayong magbigay   ng ating sarili, at kinakalimutan natin ang pagigin makasarili.  Sapagkat ang tunay na pagmamahal ay mapagbigay at maalalahanin, mapang-unawa at hindi mapang-husga. Ang tunay na pag-ibig ay hindi ipinipilit kung hindi kusang ibinibigay. Ang tunay na pag-ibig ay hindi naghahangad kung hindi naghahanap kung paano mo mapapaligaya ang iyong minamahal. 

Si Yuki, No Permanent Address

“Pinambayad po ako sa Taxi ng Nanay ko. “ Napatingin ako sumandali sa TV show ni Willy Revillame sa TV 5. Napatitig ako sa isang contestant na babae, hindi dahil sa marami siyang tattoo sa katawan kung hindi sa lalim ng kanyang pangungulila sa kanyang ina. Ayon sa kanya, pitong taon siya noon iwan siya ng kanyang inang Japayuki para ipambayad sa Taxi. Marami pang mga dayalogo mula sa host at sa contestant, pero naantig ang mga manunuod ng umawit na si Yuki. Dama sa awit niya ang pangungulila sa isang ina.  Dahil siguro naantig din si Willy, binigyan nya ng kabuyahan ang ama-amahang kumukop sa contestant. Isang primera klaseng kotse ang ibinigay ni Mr. Revillame, para ipang hanap-buhay ng nasabing  ama.
Akala ko sa mga melodrama lang at telenovela  napapanuod ang ganitong eksena. Pero narito at buhay na patotoo  si Yuki.  Isa isang biktima ng sirkumstanya na hindi niya ginusto. Hindi bale na lumaki siya sa hirap, nagpakatulong,  at lumayas upang buhayin ang kaniyang sarili. Ayon sa kanya, disisais anyos siya ng lumayas sa mga kumukop sa kanya. Naalala   ko tuloy ang isang kwento tungkol sa mga batang iniwan ng kanilang mga magulang sa Japan.

Ayon sa aking  pagsasaliksik, ang pangingibang bayan ng mga  Filipina Entertainers sa Japan noong dekada sitenta  (1970) ay nakapagprodyus ng  humigit kumulang na 200, 000 Japanese- Filipino Children (JFC). Marami sa kanila ang iniwan o inabandona na ng kanilang mga ama at hindi na nakatatanggap ng ano mang suporta sa kanilang  amang Hapon. Kung hindi naging matagumpay ang pagsasama ng isang Pinay at Hapon, maraming mga kababayan ang umuuwi sa Pilipinas kasama ang kanilang mga anak ( http://globalnation.inquirer.net/news/breakingnews/view/20090910-224545/Japanese-Filipino-children-long-for-fathers).
 Si Shiro Ito, isang  tagasaliksik na Hapon mula sa Unibersidad ng Pilipinas  ang kumalap ng mga datos tungkol sa mga Japanese Filipino Children. Ayon sa kanya , ang humigit kumulang sa sampung libong kabataang Japanese –Filipino ay inabandona  ng  kanilang mga ama. Hindi sila mga produkto ng mga nakaw na sandali o one night stand, bagkus ay  ipinanganak pagkatapos ng ilang taong pagsasama. Marami sa mga nakarelasyon ng Filipina ang biglang nawawala pagkatapos malamang nagdadalang-tao na ang kanilang kasintahan. Marami sa mga Hapon na naging karelasyon ng mga Filipina ang  tumakbo at hindi na nagpapakita upang makatakas sa kanilang responsibilidad.

Habang umaawit  si Yuki, marami sa manonood ang tumutulo ang luha. Naramdaman nila ang lalim ng kanyang hinanakit, ang maraming taong naghahanap siya nang kalinga ng isang Ina. Hindi natin alam kung ano ba talaga ang dahilan kung bakit iniwan si Yuki ng kanyang tunay na ina. Ang katotohanan ay nakatitig sa atin, masarap mabuhay kapiling ang ating Ina.

References

Ito, Shiro (2011). Brief Research Note: Some Issues on Japanese-Filipino ChildrenPh.D. Student,Department of Sociology, College of Social Sciences and PhilosophyUniversity of the Philippines, Diliman, Philippines.E-mail: shiro.ito@up.edu.
http://globalnation.inquirer.net/news/breakingnews/view/20090910-224545/Japanese-Filipino-children-long-for-fathers

Munting Hiling

"Sana, magkasama-sama uli kami. " May kurot sa puso ang sagot ni Bella  nang tanungin ko kung ano hiniling niya kay God minsang nagpunta kami sa Manaoag. May hawak siyang maliit na papel. Naka-drowing duon ang isang pamilyang masaya. May maliliit pang puso sa paligid . Simbulo marahil ng  labis niyang pagmamahal sa kanyang Mama at Papa. Sino naman ito, sabi, ko sabay turo sa isang maliit na tuta sa drowing. Gusto kong iligaw ang mga  alalahaning nagpapabigat sa kanyang damdamin, ngunit ako man ay kinagat ng katotohanang malayong mangyari  ang kanyang hinihiling.. Kung pwede nga lang, ako na lang ang tumupad ng kanyang hiling. Ngunit alam ko, hindi saklaw ng kapangyarihan ko ang gumawa ng ganoong magic.

Ewan ko ba? Nasasaktan ako kapag nakita ko siyang malungkot.  Hindi kaya ng puso ko makita ko na wala siyang sigla. Tumalikod ako sa kanya, at palihim na pinahid ang aking luha. Hayaan mo na, sabi ko, andito naman ako. Lagi kitang babantayan. Pero alam ko hindi kayang punan  ng pangungulila niya sa isang Ama o sa isang Ina. Nandiyan lang naman sila, pero bakit, kayhirap nilang abutin. Sa musmos na puso ng isang bata, alam niya kung ano ang kulang. Alam niya kung ano ang magpapasaya sa kanya.

Ang masakit doon, iniwan ko din siya. Nagpunta ako ng ibang bansa para humanap ng mas magandang oportunidad. Nang huling mag-usap kami masaya na siya. Siguro, lumipas na rin ang mga emosyong nagpapabigat sa kanyang puso. Alam mo Papu, nasa honor roll ako sabi niya. Very Good, pakli ko.Kumusta ka na?, tanong ko. Ok na ako. Marunong na akong mag-piano. At lagi akong sumasali sa poster making contest. Kumusta naman ang aso mong si Kenjie, tanong ko. Biglang naramdaman ko ang ibang sigla niya. Ayun, malaki na siya. Lagi nga naming dinadala sa Vetenerarian, eh. Para lagi siyang malusog. Hayaan mo pag-uwi ko, kakaibiganin ko din yang aso mo, sabi ko. Natawa siya.

Simula noon pag-nagkausap kami, lagi ang topic eh yung aso niya. Bigla kong naisip ang drowing na nakita ko noong pumunta kami sa Manaoag. Meron doong  isang maliit na tuta sa tabi niya. Noon ko napagtanto na ang munting aso ang pupuno sa kakulangan sa buhay niya. Doon niya nakita na ang isang aso, kahit na hindi nagsasalita, tumatawa  o umiiyak, ay maaring maging kaibigan habang buhay. Kung ang tao, pwede kang iwan na parang isang manikang basahan, ang aso hindi. Mananatili siyang matapat sa iyo. Hindi nga ba kailan lang, napabalita ang kabayanihan ng isang asong si "Kabang" na naglitas sa buhay ng kanyang amo. Napingas ang kanyang nguso, at ngayon ay tinanghal siyang bayani sa kanilang bayan.

Papu, pwede ba akong humiling sa iyo pag-uwi mo?, tanong ni  Bella. Biglang kinabahan ako. Muling nabuhay ang mga alalahanin sa puso ko. Baka hindi ko kayang ibigay. Ano ba kasi yun, tanong ko?

Eh pwede ba bilhan mo pa ako ng isa pang aso. Yung Shitzu. Gusto ko kasi yun maliit lang. Lumuwag ang dibdib ko. Oo naman. Masaya na si Bella.http://www.saranggolablogawards.comMunting Hiling

FADED PHOTOGRAPHS

Faded Photographs. Tinitigan kong mabuti ang mga larawang kupas. Dekada Sitenta.  Hindi pumasok sa isip ko  ang batas militar. During that time, there were bloody riots in the streets of Mendiola, and the slogan kept resounding:  “Makibaka, huwag matakot.” Basta ang pumasok sa isip ko: High school days. Nakikipag-agawan ang mga eksenang high school na hindi malimutan. Sa isang sulok ng isip ko, nanduon ang excitement, ang pagkamulat, ang mga pira-pirasong pangarap na gustong abutin. Naalala ko pa ang second hand CAT uniform na pinamana ni Kuya. Wala sa akin yun, basta ang mahalaga makatapos ng pag-aaral. Noon, malayo na ang tanaw ko sa kinabukasan.

Patpatin ako noong high school. Marami akong insecurities dahil payat na payat ako. Sabi nga nila, isang bulate nalang ang pipirma at matitigok na. Syempre kinikimkim ko lang ang mga panunukso, panunuya, pambubuska. Basta ang mahalaga, makatapos ako ng pag-aaral. Siguro kung ngayon nagyari yun. pwede ko silang ihabla ng “ bullying”. Pero mag-kaiba nga panahon  noon sa ngayon.  Matalino daw ako sabi nila. Siguro nga, ngunit hindi naman ako nag-valedictorian. Marahil dahil kulang ako sa mga gamit na aklat. Kailangan kasing mabasa namin nang buo ang “Noli Me Tangere.” Nung nasa college lang ako at saka ko nalaman na may nawawalang kabanata pala sa libro ng pambansang bayani. Gayun pa man ay alam na alam ko naman ang mga katangian ng mga Padre Damaso, Pilosopo Tasyo, Maria Clara, Ibarra at Salome. Ang tanda ko lang, mayroon doong kabanatang pinamagatang “Pag-uulayaw sa Azotea.”

(Circa 70, Courtesy of Rosario Santos)

Hindi ako lumaki sa karangyaan. Kasi nuong high school  naman simple lang ang buhay. Nakauniporme kaming pumasok, puti ang polo at khaki ang pantalon. Sa hapon, bago umuwi, kailangang magdasal muna ng “Angelus”. Dapat bawat isa kabisado ang dasal. Ang magandang parte ng high school ay ang JS prom. Uso pa nuon ang bell bottom blues. Ang kwelyo  ng long-sleeves na nik-nik ay malapad at ang pantalon, hayup sa porma, twelve inches ang luwang. Uso din ang  “Clogs”. “ Le Conte” pa noon ang pomada. At ang hati ng buhok ay halos tuwid, kasing tuwid ng kalye Zamora. Tapos ay papailanlang  ang pambansang awit ng mga  kabataan: “Skyline Pigeon” ni Elton John. Sasayaw kami habang panay ang nguya ng “bazooka  bubble gum”. May konting hiya, may konting kapilyuhan. At that time, ang pangarap ko ay hindi lang bubble gum. Malayo pa rin ang tanaw ko sa kinabukasan. Lumuwas  ako ng siyudad habang  naglalayag ang boses ni Rupert Holmes sa kanyang madamdaming awiting “Terminal.”

Sa Kolehiyo, Liberal Arts ang unang kursong pinasok ko. Hindi dahil iyon ang gusto ko. Yuon ang gusto ni Tatay. Pangarap daw niya  kasing maging isang magaling na abogado. Dahil iyon ang gusto niya, ipinilit niya sa akin. Sa amin kasi, military rule. “Obey first before complaining.” Second sem, nag-iba na ako ng kurso. Doon ko nakita kung paano magalit si Tatay. Gusto niya akong saktan, pagbuhatan ng kamay, paluhurin sa munggo at ibitin ng patiwarik. Suwail daw ako. Dahil bata pa ako, payat at walang kaya, hindi ko kayang ipagtanggol ang aking sarili. Buti na lang maagap si Nanay.  Ang sabi lang niya, hayaan mo siya kung ano ang gusto niya. Napayapa ang loob ni  Tatay. Matagal kaming hindi nagkibuan. Dama ko ang damdamin ng isang Ama na nangarap at nabigo. Pero ano  ang magagawa ko, iba ang takbo ng isip ko?  . At iba ang landas na gusto kong tahakin. Para sa akin, kung saan ka masaya doon ka.

Colorful memories of college days. Nagsimula akong bumuo ng pangarap ko. Kung ano ang gusto kong marating, yun ang aking susundin.Komersyo ang kinuha kong kurso. Gusto kong yumaman. Ngunit hindi naman yata sining ng pangangalakal ang napuntahan ko.  Sa Dalubhasaan ng Imakulada  Konsepsyon, doon nagsumikap akong maging isang manunulat. Hindi pa sanay ang isip ko, ngunit sa puso ko, alam ko isang dangkal lang ang tagumpay mula sa lupang kinatatuyuan ko. Nakatapos  at kahit  sabihing maliit lang ako, higanteng pangarap para sa akin ang nakamit ko. Graduation day. Kasama ko si Nanay para tanggapin ang dalawang “award” sa panulat. Sa sulok ng mata ko, hinanap ko si Tatay. Darating ba siya, tanong ko kay Nanay?  Hindi siya umimik. “Hindi ko alam,” kagyat niyang sabi.May lungkot sa mata ni Nanay.  Kahit hindi niya sabihin, alam ko ang nilalaman ng kanyang puso. Ang nanay kasi, malalim ang pagtingin sa anak. Tinawag ang pangalan  ko para tanggapin ang dalawang karangalang banggit. Masaya ako. Sa sulok ng mga mata ko, hinahanap ko si Tatay.  Pababa ako ng stage, nakayuko, nang  biglang may nagsabi, “ Congratulations”. Sinipat ko, inaninaw at hinananap sa likod ng aking isip kung sino yun. Pamilyar ang boses. May naramdaman akong bikig  sa lalamunan. Wala akong masabi pero parang tumigil ang mundo ko sa pag-ikot. Maiinit ang kamay niya sa akin. Kasing-init ng luhang bumalong sa aking mga mata. Salamat , Tatay.

Marami ng nangyari pagkatapos noon. Napasok ako sa isang malaking bangko. Kahit papaano, naitaas ko ang antas  aming kabuhayan. Ngunit pag-karaan lang ng dalawang taon simula ng makatapos ako ng kolehiyo, pumanaw si Tatay. Umiyak ako. Ang sabi ko kung kaylan tayo nagkalapit, at saka naman tayo nagkalayo.   Mas lalo akong naiyak ng makita ko na tinipon niya sa isang maleta ang lahat lahat ng isinulat ko. Dahil diyan, hindi pa rin ako tumigil sa aking pangarap.

Uso na ngayon ang digicams. Lipas na sa uso ang black and white pictures. Ang nasa itaas ay larawang  kupas na nagpabalik sa  aking  ala-ala na  ipinost ng isang kaklase sa Facebook. Dahil sa Facebook, maraming magkakahiwalay ang nagkakalapit. Dahil sa mga social networking sites, may mga relasyong umusbong, namunga at yumabong. Imagine, halos iba na ang mga hitsura ng mga dating kakaklase, kaibigan, kapatid, kapuso at kainuman. Sa paglipas ng panahon, maraming pagbabago ang nagaganap. Sabi nga ni Karl Marx, ang lahat ay tungo sa pagbabago. Kung binago man ng teknolohiya ang buhay natin at kapaligiran, nanatili ang marubdob na hangaring mapag-isa tayo ng kumonikasyon. Dahil batid natin, na sa bawat puso ng isang Filipino, kaya nating tumayo, maglakbay, umalpas sa kalagayang hindi natin ginusto. Dahil sa isang maliit na hakbang, nagsisimula ang isang higanteng pangarap. Sa isang maliit na hakbang, nagsisimula tayong kumapit ng mahigpit sa salbabida ng buhay. Sa isang maliit na hakbang, natututo tayong maging matatag habang tinatahak natin ang masalimuot na takbo ng buhay.Faded Photographshttps://www.pinoyblogawards.com.https://www.pinoyblogawards.com.